Page 91 of Near Dark

‘Toen ik terugkwam van hardlopen.’

‘Ben je al wezen hardlopen?’

Ze glimlachte. ‘Je zag er zosøtuit terwijl je sliep. Ik had niet de moed om je wakker te maken. Ik dacht dat je je rust wel nodig had.’

‘Je bent net een Noorse ninja. Ik heb niets gehoord.’

‘Zo is een Noorse vrouw voor jou. Zwijgzaam en dodelijk. Wees vooral voorzichtig.’

Harvath glimlachte terug en begon na een slok koffie aan zijn ontbijt. ‘Hoe ging het hardlopen?’

‘Het was leerzaam. Je raadt nooit langs welke villa ik ben gerend.’

‘Dat kunnen er zoveel zijn. Laat me raden. Die van de Contessa?’

‘Precies. Ze heeft trouwens een heel mooi huis.’

‘Hoe staat het met de beveiliging?’

‘Beter dan we bij Landsbergis of Simulik hebben gezien.’

‘Hoe bedoel je?’ vroeg hij.

‘Ze woont in de oude stad, vlak bij het kasteel. Er zijn veel architectonische obstakels. De camera’s die ze heeft geplaatst zijn nauwelijks zichtbaar. Je moet echt goed kijken om ze op te merken.

Behalve camera’s zijn er passieve maatregelen, zoals muren en andere hindernissen in de tuin en verlichting. Ze heeft beslist goed werk geleverd. Het is een onopvallende villa, voor zover een villa dat kan zijn, maar wel heel goed beveiligd.’

‘Bewakers? Honden?’

‘Niet dat ik heb gezien of gehoord.’

Ik wil de drone de lucht in sturen om de omgeving nog wat beter te verkennen,’ zei Harvath. ‘Zou dat lukken?’

‘Een paar jongens waren met drones boven het meer bezig. Ik heb hun gevraagd wat de regels waren en of ze last hadden met de plaatselijke bevolking.

Ze zeiden dat een drone niet hoger dan zeventig meter mag vliegen en dat je hem altijd moet kunnen zien.

Maar ze gaven toe dat ze over het schiereiland hebben gevlogen, buiten het zicht en op meer dan honderd meter hoogte, en dat niemand heeft geklaagd. Het lijkt erop dat mensen er inmiddels aan gewend zijn dat op alle toeristische plekken met drones wordt gevlogen. En nu iedereen voortdurend op zijn telefoon kijkt, is het praktisch onmogelijk om te zien wie met een drone aan het vliegen is en wie gewoon aan het scrollen is.’

Dat was een opluchting voor Harvath. Ze zouden hun drone in het volle zicht kunnen verbergen. Dat bracht hem weer bij het beveiligingssysteem van de Contessa.

‘Wat zou je nog meer moeten zien om het alarmsysteem definitief te kunnen beoordelen?’

Sølvi dacht daar even over na. ‘Idealiter zou ik graag willen weten welke veiligheidsmaatregelen er genomen zijn, waar de sensoren zijn geplaatst, of het pand op afstand wordt bewaakt, en zo ja door wie, of de camerabeelden daadwerkelijk door beveiligers worden gemonitord of dat het omAIgaat, hoe de beelden naar het beveiligingsbedrijf worden gestuurd, via een kabel of via een mobiel netwerk dan wel allebei, of het om een stil alarm gaat, en ten slotte wie er op een alarmmelding reageert, een beveiligingsbedrijf of de politie, en hoelang daarbij de responstijd is. En dat is nog maar het begin.’

‘Beschikte je over al die informatie toen je in het huis van Landsbergis inbrak?’

‘Nee, maar zijn systeem was veel minder geavanceerd.’

‘Oké,’ zei Harvath, waarna hij zich verontschuldigde, naar binnen ging om zijn telefoon te pakken en weer op het balkon terugkwam.

Hij stelde een bericht op voor Nicholas, waarin hij alles opsomde waarom Sølvi net had gevraagd. Nadat hij het bericht had verstuurd, keek hij naar haar op en vroeg: ‘Stel dat we haar niet in dat huis oppakken?’

De Noorse schudde haar hoofd. ‘Je kunt haar niet mee de stad in voeren. Er zijn veel te veel toeristen. Zelfs toen ik vanmorgen vroeg ging hardlopen moest ik voortdurend om de mensen heen slalommen. Misschien als we in februari terug zouden komen.’

‘We komen niet terug in februari. Dit gebeurt nu.’

‘Dat weet ik. Ik was sarcastisch.’