Page 123 of Near Dark

Sølvi vond het niet leuk om het moment te bederven, maar ze moest het vragen: ‘Ik neem aan dat je tot op de bodem hebt uitgezocht wie die prijs op jouw hoofd had gezet. Waren het de Russen?’

‘Het was een Rus.’

‘President Pesjkov?

‘Nee,’ antwoordde Harvath, ‘maar wel een van zijn intimi. Een jeugdvriend van hem, Nikolai Nekrasov.’

Ze zette grote ogen op. ‘Die Russische bandiet?’

‘De Russische bandiet en miljardair,’ verduidelijkte hij. ‘Hij was ook de peetvader van Pesjkovs zoon.’

‘Dus dit ging over wraak.’

‘En nu is dat allemaal voorbij.’

Sølvi wilde nog wel duizend vragen stellen, maar het was duidelijk dat hij er niet over wilde praten. Dat was verder prima. Zoals hij al zei, het was voorbij. En ze was ontzettend blij hem te zien.

Na enkele ogenblikken constateerde ze dat zijn gezicht was veranderd. Het was op een of andere manier zachter geworden. ‘Je denkt ergens aan,’ zei ze. ‘Vertel op.’

Hij besloot er niet omheen te draaien.

‘Ik vind je leuk,’ antwoordde hij. ‘En daar heb ik me ongelooflijk schuldig over gevoeld. Maar ik wilde dat gevoel niet kwijt. En daarom heb ik Lara om een teken gevraagd. Het is krankzinnig, dat weet ik. Ik had er niet meteen aan gedacht dat het vandaag precies de datum van mijn eerste afspraakje met haar is. Toen ik in de lounge op de luchthaven in Frankrijk zat te wachten tot het vliegtuig dat me hierheen zou brengen volgetankt was, zag ik een tijdschrift. Het omslagartikel ging over de toekomst van Noorwegen. Daaronder stond een artikel over de onveranderlijke wijsheid van Jean-Paul Sartre.

Ik heb het blad uiteindelijk van het begin tot het eind gelezen. Maar omdat er niets over ninja’s in stond, weet ik niet helemaal zeker of het onmiskenbaar een teken was.’

Sølvi was nu totaal verbluft en lachte nog maar eens. ‘Genoeg gekletst,’ zei ze, terwijl de ober arriveerde. ‘We gaan oesters eten.’

Ze waren heerlijk en ze legde uit dat ze uit het zuiden van Noorwegen kwamen, waar zij vandaan kwam.

Toen ze hun hoofdgerecht bestelden, vroeg Harvath de ober om het te bereiden om mee te nemen, en ook om er nog een fles champagne bij te doen.

‘Wat krijgen we nou?’ vroeg Sølvi. ‘Wat ben jij van plan?’

‘Dat zul je nog wel zien.’

Toen alles was ingepakt en in boodschappentassen gedaan, knikte Harvath in de richting van de liften en liet Sølvi voorgaan.

Nadat ze de lobby uit waren gestapt en door de enorme draaideuren van The Thief de parkeerplaats op liepen, draaide Sølvi zich naar Harvath toe. ‘Wat nu?’

Harvath zei dat ze hem moest volgen naar de reling die op een smal kanaal uitkeek, waar twee boten lagen afgemeerd.

‘Wat dacht je van een picknick op het water?’ vroeg hij.

Dolblij wierp ze een blik op het zeilbootje. ‘Ik weet niet hoeveel wind er vandaag staat, maar ik wil graag met jou gaan zeilen.’

Harvath keek naar het zeilbootje waar zij naar stond te kijken en glimlachte. Hij haalde een sleutelbos uit zijn zak en wees op de prachtige zilverkleurige Riva waar ze over had gesproken toen ze op het Gardameer waren, en zei: ‘Iemand hoorde dat ik een tochtje maken met een mooi Noors meisje ging maken. Uiteraard hebben ze me een upgrade gegeven.’

Sølvi kon zichzelf nauwelijks inhouden toen ze de trap afliepen. Ze was al zo vaak langs deze boot gelopen, terwijl ze zich de happy few voorstelde die daarmee uit varen ging. Nu behoorde zij daar ook toe.

‘Hoe kon je je die boot ooit permitteren?’ vroeg ze. ‘De Carlton Group moet wel een geweldig daggeld uitbetalen.’

‘Een vriend en ik hebben in Zuid-Frankrijk wat geld binnengehaald. Noem het een rijke oom. Welkom aan boord.’

Nadat ze het eten en de wijn hadden weggeborgen, hielp ze mee met afzetten en voeren ze de fjord in.

Toen ze op het open water waren, keek ze achterom naar The Thief. Het uitzicht was vanuit dit perspectief precies zo mooi als ze het zich had voorgesteld. Ze wilde Harvath omhelzen omdat hij haar zo’n fantastische ervaring bezorgde, maar ze vermoedde ook dat hij dat precies van haar wilde, en daarom hield ze zich in.

Ze zeilden ten noorden van Oslo, terwijl Harvath de gps op zijn telefoon bleef raadplegen.

‘Hebben we een bestemming?’ vroeg ze.

‘Ik wil een paar huizen vanaf het water gaan bekijken,’ antwoordde hij.

‘Ah, juist. Terug naar je droom van Mont-Saint-Michel. Een huis en een boot.’

‘Eigenlijk is het leven niet veel meer dan alleen een huis en een boot. Ik zat eraan te denken dat Noorwegen misschien een leuke plek zou zijn om met Marco de zomer door te brengen. Wat vind je daarvan?’

Sølvi glimlachte en sloeg haar armen om hem heen. Ze gaf hem een kus en zei: ‘Ik denk dat als je Noorwegen serieus wilt leren kennen, je een heel speciale Noorse ninja nodig hebt om jullie twee in de gaten te houden.’