Page 111 of Near Dark

Harvath lachte weer. ‘Iets zegt me dat zelfs als je de verkeerde tas meeneemt, het jou nog zal lukken om die langs de beveiliging te krijgen.’

Ze knipperde met haar ogen, lachte nogmaals tegen hem en vertrok.

Ze was de deur nog niet uit of Harvath, die zich de hele tijd groot had gehouden, gaf toe aan zijn vermoeidheid. Hij trok de la van het nachtkastje bij het raam open en stopte daar alles in wat hij bij zich had.

Op de rand van het bed zittend maakte hij de veters van zijn schoenen los en schopte ze uit. Alsof het al niet erg genoeg was dat hij vrijwel niet aan slaap was toegekomen, had hij ook nog een wandeling van tweeënhalf uur gemaakt, gevolgd door een uitgebreide Franse lunch. Hij wilde alleen nog maar gaan liggen en zijn ogen sluiten.

Hij keek nog eenmaal op zijn telefoon, legde die op het nachtkastje en viel neer op bed.

Hij viel meteen als een blok in slaap, alsof hij een klap op zijn hoofd had gekregen.

48

Ze had de deur kunnen dichtslaan, tegen de rand van het bed kunnen schoppen of een hele reeks andere dingen kunnen verzinnen om hem wakker te maken. Ze waren allebei tenslotte ex-militair. De opties om vervelend te doen waren eindeloos.

In plaats daarvan had ze ervoor gekozen om aardig te blijven. Ze was op de rand van het bed gaan zitten en had hem uit zijn slaap gewekt door zachtjes een hand op zijn schouder te leggen.

‘Tijd om aan het werk te gaan,’ zei ze, terwijl hij zijn ogen opende.

‘Hoelang heb ik geslapen?’

‘Lang genoeg. Ik heb koffie voor je gezet en in de badkamer hangen schone kleren.’

‘Hoeveel tijd hebben we?’ vroeg hij, terwijl hij rechtop ging zitten.

‘We hebben over een half uur een afspraak om met Dominique wat te gaan drinken.’

Harvath wreef de slaap uit zijn ogen en pakte zijn telefoon. Er waren geen updates van Nicholas.

‘Ik heb over je gedroomd,’ zei hij.

Sølvi lachte. ‘Je was zo ver weg dat je van geluk mag spreken dat je nog zuurstof in je hersenen kreeg.’

‘Serieus,’ plaagde Harvath met een vaag lachje rond zijn lippen. ‘Ik heb een mooi huis in Noorwegen gezien. Aan het water. En een boot.’

‘Hm,’ antwoordde Sølvi verlekkerd. ‘Een huis en een boot. ‘Je hebt helemaal gelijk. Daar draait het inderdaad om. De droom van elk Noors meisje.’

Hij wist dat ze schertste, maar was toch bang dat hij haar had beledigd. ‘Heb ik iets gemist?’

‘Het leven behelst veel meer dan alleen een huis en een boot,’ zei ze, terwijl ze zich naar de open ramen toe draaide en uitkeek over het water.

Hij was er zeker van dat hij een gevoelige snaar had geraakt. Maar wat het precies was, wist hij niet, en hij kon er nu ook niet verder op doorgaan. Hij pakte zijn koffie op en liep naar de badkamer.

Daar zag hij dat Sølvi niet alleen zijn persoonlijke spullen uit de Land Rover had meegenomen, maar die ook bij de wasbak had neergezet.

Het was dan wel gebleken dat ze meedogenloos was, maar ze kon blijkbaar ook zorgzaam en attent zijn.

Harvath hoefde niet te douchen, maar deed het toch maar. Nadat hij zich had afgespoeld, draaide hij de temperatuurknop op koud en bleef zo lang mogelijk staan voordat hij de kraan dichtdraaide, zoals hij al talloze malen had gedaan.

Hij droogde zich af, kleedde zich aan en liep naar Sølvi in de slaapkamer.

‘Je ziet eruit als een nieuw mens,’ zei ze.

‘Dank je,’ antwoordde hij, zich afvragend of ze nog steeds gekwetst was.

‘Wapens klaar. Ik wacht in de lobby.’

Daar had je haar kille professionalisme weer.