Page 37 of Near Dark

Weer knikte Harvath.

‘Ga door.’

‘De vrachtwagenchauffeur vervoerde een lading groenten en fruit in een gekoelde trailer. Achterin had hij een stapel dekens gelegd, en we klommen allemaal naar binnen. Toen we in de stad aankwamen, zette hij ons af en gaf ons vier kaartjes voor het openbaar vervoer. We hebben hem pas weer gezien toen we er weer uit wilden.’

‘En wat gebeurde er toen?’

‘Allereerst stelden we bewaking in bij het appartement van Tretjakov. We wisten waar hij woonde en werkte en dat hij af en toe een klein park bezocht. Dat was alles. We hadden geen informatie over vriendinnen of vrienden, bars, restaurants of hobby’s. We hadden maar heel weinig intel om mee aan de slag te gaan en wisten dat het op improviseren aankwam. En dat moest ik inderdaad toen ik hem zijn appartement uit zag komen. In plaats van naar binnen te gaan en afluisterapparatuur te plaatsen, besloot ik hem te volgen.’

‘Waarom?’ vroeg Lawlor.

‘Noem het een ingeving.’

Nicholas wipte uit zijn stoel om nog een kop koffie te halen, maar vooral ook om zijn nervositeit wat te bedwingen. Het baarde hem nog steeds zorgen wat er na Harvaths ‘ingeving’ was gebeurd. Harvath was onvoorstelbaar roekeloos te werk gegaan.

‘Hoe zou je het noemen?’ vroeg Lawlor, omdat hij het gevoel had dat dit een kantelpunt in de operatie was geweest.

Nicholas nam niet eens de moeite zich om te draaien. Terwijl hij op een voetenbankje stapte om nog wat koffie te tappen, antwoordde hij: ‘Ik lever achteraf geen kritiek op collega’s in het veld.’

Loyaliteit, dacht Lawlor met waardering. Hij gaf niet op.

‘Wat was die ingeving dan?’

‘Dat het tijd was om hem op te pakken.’

Lawlor keek naar hem. ‘Daar op straat, precies voor zijn appartement?’

Harvath schudde zijn hoofd. In het park, als hij daar tenminste naartoe ging.’

‘En was dat zo?’

‘Ja zeker, hij ging inderdaad naar het park,’ antwoordde Nicholas, terwijl hij zijn mok volschonk en de kraan net iets te zwierig afsloot.

Er was duidelijk sprake van een zekere spanning tussen de twee. Lawlor wilde de reden weten.

‘Laten we even een sprongetje maken naar het moment dat het penibel werd.’

Terwijl hij van het voetenbankje stapte en weer aan de vergadertafel plaatsnam, blies Nicholas door zijn neusgaten en schudde zijn hoofd.

‘Ik zag Tretjakov op een bank zitten,’ zei Harvath. ‘Ik dacht dat ik hem te pakken had. In werkelijkheid had hij mij te pakken.’

‘Hij wist dat je zou komen.’

‘Ja, het was een hinderlaag, en ik liep er met open ogen in.’

‘Hoe wist hij het dan?’

‘We hadden de Noorse cel gekraakt en niet lang daarna de cel op het eiland Gotland,’ zei Harvath. ‘Gotland was niet zomaar een cel, het was zijn belangrijkste cel. Die had de taak om het Zweedse garnizoen te helpen verslaan en versterkingen tegen te houden totdat Rusland de volledige controle zou hebben. Als ze de raketbatterijen eenmaal hadden geplaatst, hadden ze kunnen voorkomen dat er ook nog maar één schip de Oostzee binnenvoer. Dat was de laatste dominosteen die moest vallen voordat ze Letland, Litouwen en Estland binnenvielen. Door die cel te ontmantelen, beroofden we de Russen van het strategische voordeel dat nodig was om hun plan uit te voeren.’

‘Maar daar is het niet bij gebleven, hè?’

Harvath schudde zijn hoofd. ‘We wisten niet wat Plan B was, laat staan dat ze een Plan C, D of E hadden. Zonder Tretjakov konden we niet helemaal zeker weten dat we de invasie verijdeld hadden. We hadden geen andere keuze dan in Kaliningrad te infiltreren en hem daar weg te halen.’

‘Maar nogmaals, hoe kon hij weten dat jullie eraan kwamen?’

‘Ik denk dat hij een voorgevoel had. Twee van zijn cellen waren achter elkaar uitgeschakeld. De leider van de Gotlandcel was een collega van hem, en die wist waar hij woonde en waar hij werkte. Het kon niet anders of Tretjakov wist dat het een kwestie van tijd was voordat we hem te pakken kregen.’

‘En dus zette hij een valstrik en wachtte wie er op kwam dagen.’