Page 18 of Near Dark

Met een knikje naar de whiskey, de flessen water en het ijs gaf Nicholas aan dat het moment was aangebroken dat Harvath kon inschenken.

Na het inschenken van de whiskey klonken ze zwijgend met hun glas en gingen achterover in hun stoel zitten. Ze brachten geen toost uit. Geen van beiden wilde de stilte verbreken die om hen heen was neergedaald. Een tijdlang genoten ze ervan helemaal niets te zeggen.

Dat kon niet blijven duren. Uiteindelijk nam Harvath het woord. ‘Oké, wat is er in godsnaam aan de hand?’

9

Nu de Ouwe en Lydia Ryan dood waren en Harvath geen interesse toonde, was het management van de Carlton Group in handen van Nicholas gekomen. Toen Harvath vlak na de moorden vermist raakte, had hij bewezen de uitdaging zeker aan te kunnen. Hij had onvermoeibaar gewerkt om hem terug te vinden. Maar de nieuwe bedreiging waarmee ze geconfronteerd werden, boezemde hem nog meer angst in, en hij was niet snel bang.

Terwijl hij een rookwolk uitblies vroeg hij: ‘Waar moet ik beginnen?’

‘Wie was die moordenaar in Key West?’

‘Dat weten we nog niet.’

‘Is Carl Pedersen door dezelfde persoon vermoord?’

‘Dat weten we evenmin.’

‘Chase zei dat er misschien meer dan één moordenaar is. Hij zei ook dat wij over informatie beschikken die de Noren niet heb­ben.’

Nicholas legde zijn sigaar in de asbak en keek naar zijn vriend. ‘Het is allemaalrumint. Er is niets bevestigd.’

Harvath kende die term.rumintstond voorRumor Intelligence, inlichtingen op basis van geruchten. Hij wachtte af tot Nicholas hem bij zou praten, en toen het stil bleef, trok hij een wenkbrauw op, alsof hij wilde zeggen: voor de draad ermee.

‘Naar verluidt heeft iemand, dan wel een of andere organisatie, een prijs van honderd miljoen dollar op het hoofd van één individu gezet. Op dit moment zijn er slechts gefluisterde geruchten. Nauwelijks hoorbaar gebabbel op het darkweb en op andere schimmige plekken. We hebben de Noren niet geïnformeerd omdat het naar onze mening te vaag was.’

‘En jij denkt dat ik het doelwit daarvan ben?’ vroeg Harvath.

Nicholas knikte. ‘Daar maak ik me zorgen over. Daarom hebben we je hierheen gebracht.’

‘Maar waarom niet naar een van onze schuiladressen, of die van decia?’

‘Wil je eerst het tactische of het praktische antwoord?’

‘Het tactische,’ antwoordde Harvath.

‘Voor honderd miljoen dollar kan zelfs de grootste schurk een hoop vrienden kopen. Dat is zo’n enorme premie dat we niet wisten wie we konden vertrouwen.’

‘Zelfs binnen onze organisatie?’

‘Blijkbaar is een of andere huurmoordenaar jou op het spoor gekomen en je naar Key West gevolgd. Slechts een paar mensen bij ons wisten dat je in Florida zat.’

‘Ik had mijn mobiele telefoon bij me en heb af en toe mijn creditcards gebruikt. Ik heb niet echt geprobeerd te verdwijnen.’

‘Klopt,’ zei Nicholas. ‘Maar als er echt zo’n prijs op jouw hoofd is gezet, moeten we aannemen dat alleen de besten ervoor in aanmerking komen.’

‘Meer dan één moordenaar? Zo gaat dat normaal gesproken niet.’

‘Dat is ook een onderdeel van derumint. Vermoedelijk is de opdracht aan een groep huurmoordenaars gegeven. Wie het eerst raak schiet, krijgt de premie. Daarom zijn we zo fanatiek achter je aan gegaan.’

‘Dus je was zo voorzichtig dat je al onze schuiladressen en die van deciahebt afgewezen, maar Camp David wél verantwoord vond?’

‘Dat is de praktische kant van deze zaak. Ik wilde één locatie zonder extra verplaatsingen kiezen. Geen “elke nacht een ander bed”-scenario, zoals een Mexicaanse drugsbaas of dictator uit het Midden-Oosten zou verkiezen. Ik wilde jou hierheen brengen en hier vasthouden. Dat is het plan.

Bovendien wilde ik niet in een huis opgesloten zitten, zeker niet met de honden. Hier hebben we tachtig hectare die tot de veiligste ter wereld behoren. Zelfs een eekhoorn kan dit complex niet op minder dan dertig meter naderen zonder dat de mariniers het weten.’

‘Ben je niet bang dat een van hen wordt omgekocht?’