Page 83 of Near Dark

‘Je klinkt mij in de oren als iemand die tijd probeert te winnen,’ antwoordde de Rus. ‘Maar het spijt me voor jou, Harvath. De tijd is op. Ik zal jou niet levend meenemen.’

‘In dat geval,’ zei Harvath, ‘zal ik je mijn geschokte gezicht laten zien.’

Terwijl hij zijn mond opende, zijn vingers in zijn oren stopte en zijn ogen sloot, werden er een paar flitsgranaten de kamer in geworpen.

Ze ontploften met oorverdovende knallen van 180 decibel, die gepaard gingen met verblindende lichtflitsen van een miljoen candela.

Ze waren bedoeld om een vijand in verwarring te brengen en zijn evenwichtsgevoel en coördinatie te verstoren.

Zo werd die tijdelijk buiten gevecht gesteld en kon die onmogelijk adequaat reageren.

Omdat hij op de explosie voorbereid was, kon Harvath meteen in actie komen.

De twee Russische commando’s die het dichtst bij hem stonden kregen als eerste de volle lading. Dit waren de smeerlappen die Luksa op de grond hadden gedrukt terwijl hij werd gemarteld.

Hij greep de zware messing inktpot van het bureau, zwaaide ermee alsof het een knots was en sloeg de twee mannen ermee tegen hun hoofd, waarna ze bewusteloos tegen de vlakte gingen.

Hij greep een van hun pistolen en draaide zich razendsnel naar de anderen toe, maar de klus was al geklaard. Sølvi had de twee tasers uit zijn tas in de Land Cruiser, dezelfde tas waarin ze de flitsgranaten had gevonden, gebruikt om Gurjev en Kovaljov uit te schakelen.

Maar het effect zou niet lang duren. Het werd niet voor niets een ‘ritje van vijf seconden’ genoemd. Die elektrische schok leverde je niet meer dan een handvol seconden respijt op.

‘Heb je handboeien meegenomen?’ vroeg Harvath.

‘Ik heb de hele tas meegebracht,’ antwoordde ze. ‘Hij staat in de gang.’

Terwijl Harvath snel de tas ging halen, zag Sølvi Gurjev en Kovaljov op zich afkomen. Ze haalde de trekkers van de tasers over en liet hen weer een ritje op de bliksem maken.

Harvath pakte een handvol flexibele boeien, liep de kamer weer in en bond alle Russen vast. Hij deed ook Simulik boeien om.

Toen iedereen gefouilleerd was en hun wapens waren afgenomen, was het tijd om antwoorden te horen. Harvath begon met Gurjev. Sølvi en Landsbergis hielden iedereen met het pistool in de hand onder schot.

‘Wat weet je over Carl Pedersen?’

‘Fuck you,’ antwoordde de Rus.

Harvath wilde hem waarschuwen, maar Sølvi bracht haar pistool met geluiddemper al omlaag, richtte op de knie van de man en haalde de trekker over.

Gurjev jammerde luidkeels van de pijn.

‘Beantwoord de vraag,’ beval de Noorse. ‘Anders gaat je rechterknie er ook aan.’

‘Fuck you,’ herhaalde hij, ditmaal tegen haar.

Sølvi bewoog haar pistool iets opzij en schoot op zijn andere knie.

De Rus begon nog luider te krijsen.

Harvath keek haar aan. Haar gezicht verried geen enkele emotie. Ze was een en al zakelijke kalmte. IJskoud.

‘Je hebt geen knieën meer,’ zei Harvath, met zijn blik weer op Gurjev gericht. ‘Ik zou mijn vraag maar beantwoorden, voordat ze een ander lichaamsdeel vindt om op te richten.’

De Rus slaagde er knarsetandend nog net in ‘fuck… you’ te mompelen voordat Sølvi weer op hem schoot, ditmaal in zijn rechterschouder.

Weer volgde er luid gekrijs.

‘Wat weet je over Carl Pedersen?’ vroeg Harvath nogmaals.

‘Noorse Inlichtingendienst,’ luidde het antwoord, maar dat kwam niet van Gurjev. Het kwam uit de mond van Kovaljov.