Page 72 of Near Dark

‘Voor alle duidelijkheid: ik laat me liever niet neerschieten. Je kunt kiezen: de drank of je pistool. Dat is aan jou.’

Ze had natuurlijk gelijk. Hoezeer hij ook de verdoving zocht en hoezeer hij ook dacht dat hij met een klein beetje alcohol in zijn lichaam nog kon functioneren, het risico was inderdaad te groot. Hij kon het zich niet veroorloven aan alertheid in te boeten en mogelijk een ernstige fout te maken, die een van hen of hen allebei het leven kon kosten.

Hij zag toch maar van de Irish coffee af en zette de fles weer in het keukenkastje, waarna hij twee espresso’s bereidde.

‘Hebben we nog steeds genoeg tijd?’ vroeg hij.

Sølvi keek op haar telefoon. ‘Ja.’

Hij haalde zijn telefoon tevoorschijn, schakelde het scherm in en legde hem op het aanrecht, zodat ze er allebei naar konden kijken. Na hun gesprek in de gang had hij het ‘veilige woord’ aan Nicholas doorgegeven, zoals ze het schertsend noemden, en had hij hem laten weten dat alles in orde was voordat hij de verbinding verbrak.

‘Waar komen deze beelden vandaan?’ vroeg ze.

Ik heb een kleine drone meegenomen,’ antwoordde hij, terwijl hij verderging met het bereiden van hun espresso’s. ‘Op deze manier weten we zeker dat hij in zijn eentje is.’

‘Hoezo? Verwacht je dat hij niet alleen is?’

‘Ik neem geen enkel risico.’

Toen de espresso’s klaar waren, liep hij met de kopjes naar haar toe. Ze trokken allebei een kruk tevoorschijn en gingen zitten.

‘Wie wil jou zo graag te pakken krijgen dat hij daar Carl voor gemarteld en vermoord heeft?’ vroeg ze, meteen ter zake komend.

Hij kon het haar niet kwalijk nemen. Diezelfde vraag had hem ook lang dwarsgezeten. ‘De Russen,’ antwoordde hij. ‘Ik weet alleen niet zeker welke Russen. Daar probeer ik hier achter te komen.’

‘Door met Landsbergis te praten.’

Harvath knikte. ‘Ik denk dat hij Carl aan hen heeft overgeleverd.’

‘Waarom denk je dat?’

‘We hebben op veel plaatsen goede contacten. Helaas niet in de Baltische staten. Toen ik Carl vertelde over de operatie die we in Kaliningrad wilden uitvoeren, zei hij dat hij de ideale kandidaat had om ons aan de Litouwse kant te helpen.’

‘Filip Landsbergis.’

‘Correct,’ zei Harvath. Landsbergis bleek een contact te hebben, een Litouwse vrachtwagenchauffeur, die spullen van en naar Kaliningrad smokkelde. Ze waren familievrienden. Kennelijk wist niemand bij devsdiets van hem, alleen Landsbergis. Carl regelde de introductie en Landsbergis zorgde ervoor dat zijn vrachtwagenchauffeur mij en mijn team in het geheim door Kaliningrad kon loodsen.’

‘Waarom denk je dat Landsbergis Carl aan de Russen heeft over­geleverd?’

‘Slechts een handvol mensen was van mijn relatie met Carl op de hoogte. Nog minder mensen wisten van onze operatie af. Ik probeerde zoals de Russen te denken. Hoe zouden zij de gebeurtenissen reconstrueren? Daarbij keek ik naar iedereen die een schakel in de keten tussen mij en Carl had kunnen zijn. En toen hadden we ineens een treffer.

We kwamen te weten dat de vrachtwagenchauffeur kort geleden medische hulp had gezocht. Maar zijn verhaal wijzigde voortdurend, en uit zijn verwondingen kon je afleiden dat het mogelijk geen ongeval was geweest. Ik besloot het zelf uit te zoeken.

Hij woont in een buitenwijk van Vilnius. Meteen nadat mijn vliegtuig was geland ben ik naar hem toe gegaan. Ik moest weliswaar aandringen, maar uiteindelijk gaf hij toe dat een paar weken geleden een groep Russen voor de deur had gestaan.’

‘Wat wilden ze?’ vroeg ze.

De veiligheidsdiensten in Kaliningrad hadden genoeg bewijs verzameld om te vermoeden dat hij bij onze operatie betrokken was. Ze wilden weten wat zijn rol was en voor wie hij had gewerkt.’

Ze keek hem aan. En toen biechtte hij alles op, inclusief Landsbergis?’

‘Ze boden hem geen keuze. Ze hebben hem flink toegetakeld en dreigden zelfs achter zijn vrouw en kinderen aan te gaan. Hij is een stoere, trotse kerel, maar niemand houdt zoiets eeuwig vol.’

‘Ongelooflijk dat de Russen hem niet hebben vermoord. Waar is hij nu? Je hebt hem toch niet laten gaan?’

‘Natuurlijk wel,’ antwoordde hij. ‘Die man heeft al genoeg meegemaakt. Hij heeft me verteld wat ik moest weten en ik had verder geen reden om hem vast te houden.’

‘Daarom laat je nu een drone boven je hoofd vliegen. Zodra je uit het huis van de vrachtwagenchauffeur vertrok, wist je dat hij met Landsbergis aan de telefoon hing. Daarom ben je bang dat hij misschien niet alleen thuiskomt.’