Page 112 of Near Dark

Hij dacht dat hij de Scandinavische cultuur begreep, of op zijn minst de Scandinavische vrouwen, maar zij bracht hem voortdurend van zijn stuk.

Het enige wat hij had gewild was rouwen om Lara, zich te pletter zuipen en zich voor de rest nergens meer druk om maken.

Toen was het meisje met de Sartretatoeage opgedoken en was alles ineens op zijn kop gezet.

Telkens als hij naar haar keek, voelde hij zich schuldig. Zij kon er niets aan doen. Het was allemaal aan hem te wijten. Hij had het gevoel dat hij Lara verraadde, en dat deed verdomd veel pijn.

Hij herpakte zich, poetste zijn tanden en probeerde alles van zich af te zetten.

***

Hij liep de trap af en zag haar in silhouet in het schemerlicht van buiten staan. Hij had nog uren zo naar haar kunnen kijken.

Maar ze hadden geen uren de tijd en hij stelde zich tevreden met een paar seconden. De plek die Dominique voor een drankje had uitgekozen was niet ver lopen.

Sølvi moest zijn aanwezigheid opgemerkt hebben. Ze draaide haar hoofd om en glimlachte, over haar schouder kijkend. Had hij nu maar zijn telefoon bij de hand gehad. Het zou een geweldige foto zijn geweest.

Ze leek in elk geval niet boos op hem. Hij liep de lobby door, opende de deur en hield die voor haar open.

Tegen een enorme meute vertrekkende toeristen in liepen ze door het smalle geplaveide straatje omhoog, als zalmen die tegen de stroom in zwommen. Dominique had gelijk gehad toen ze zei dat Mont-Saint-Michel rond vijf uur leeg begon te lopen.

Ondanks de uittocht bleek het niet in een middeleeuwse spookstad veranderd. Er was nog steeds volk op de been.

Ze troffen hun gids in de Auberge Saint-Pierre, waar ze een tafeltje in de kleine binnentuin had bemachtigd.

Harvath koos voor een espresso, terwijl Sølvi een Aperol-spritz nam en Dominique, die blij was dat de werkdag achter haar lag, een calvados bestelde.

Ze kwebbelde nog meer dan bij de lunch. Harvath vroeg zich af of ze met haar andere klanten al het een en ander had gedronken voordat ze hier aankwam.

Toch bood dat ook voordelen. Ze leek zich meer op haar gemak te voelen met hen en bracht zonder enige aansporing Aubertin ter sprake.

Veel over hem te melden had ze niet. Hij sprak met een Iers accent en was een beleefde, uiterst professionele gids. Zozeer zelfs dat hij met geen enkele andere gids omging. De enige keren dat Dominique hem ooit met anderen had gezien, was met klanten in een restaurant of café.

Hij werd als een uitstekende gids beschouwd en had haar in de loop der jaren een aantal goede klanten bezorgd. ‘En daar hoort mijn huidige gezelschap zeker bij,’ voegde ze eraan toe.

Ze wist niets van zijn persoonlijke leven en dacht dat hij ergens langs de kust woonde.

Zo snel als het onderwerp ter sprake was gekomen, zo vlot ging ze op iets anders over.

Hoe dan ook, dat hij met een Iers accent sprak was een bevestiging van Nicholas’ informatie. Aubertin was hun moordenaar.

Dat hij ergens langs de kust woonde, was interessant om te weten en kon hen bij de jacht op hem zeker helpen.

Na een paar minuten wachten stond Harvath op en verontschuldigde zich bij de dames met de mededeling dat hij snel weer terug zou zijn.

Hij liep naar het herentoilet, maar dat was bezet en dus stapte hij naar buiten om een bericht voor Nicholas op te stellen.

Terwijl hij het bericht intypte, ging er ineens een siddering door hem heen. Nog nooit had hij een dergelijk gevoel ervaren. Hij keek meteen op, half in de verwachting dat er een tijger op hem af sprong of dat er een meteoor uit de lucht viel. Hij had het gevoel het best kunnen omschrijven aan de hand van een uitdrukking van zijn grootmoeder. Het leek alsof iemand ‘over zijn graf was gelopen’.

Maar toen hij rondkeek, zag hij uiteraard geen tijger, noch een meteoor. Er waren alleen maar toeristen. Een groep was net een winkel aan de overkant van de straat binnengelopen.

Hij schudde het gevoel af, voltooide zijn tekst, drukte op verzenden en liep weer naar binnen.

49

Toen de dames hun drankjes ophadden en Harvath zijn espresso had gedronken, verlieten ze de Auberge Saint-Pierre en gingen ze op weg om de vespers bij te wonen, oftewel het avondgebed.

Zoals bij elke excursie van A naar B op het eiland waren er hellingen en stenen trappen, heel veel trappen.