Page 76 of Shattered
“The Dahlia District,” I whispered. “Or the gallery. I want to have a proper goodbye.”
He forced a smile, a way of declining my request. But I hardly noticed it with the thoughts warring in my mind.
The bandaged hands. The same obsession with authenticity. His anger at the club member. The executioner’s mask.
Rourke’s mask.
“Goodnight, Melissa,” he said, moving towards the front seat of the car.
How did he know my real name? “My name isn’t Melissa,” I shouted reflexively.
He froze, his hand gripping the handle. Then he straightened himself and turned to me.
“Yes, it is,” he said. “Don’t lie about that too.”
My name could have been short for Melody, or Melonie, or Melinda, or even Melville. It could have been plain Mel.
How did he know?
Rourke was the only one who called me Melissa.
“Who told you?” I asked.
Garrett stared at me for a moment, his eyes cold. “You did,” he said.
Table of Contents
- Page 1
- Page 2
- Page 3
- Page 4
- Page 5
- Page 6
- Page 7
- Page 8
- Page 9
- Page 10
- Page 11
- Page 12
- Page 13
- Page 14
- Page 15
- Page 16
- Page 17
- Page 18
- Page 19
- Page 20
- Page 21
- Page 22
- Page 23
- Page 24
- Page 25
- Page 26
- Page 27
- Page 28
- Page 29
- Page 30
- Page 31
- Page 32
- Page 33
- Page 34
- Page 35
- Page 36
- Page 37
- Page 38
- Page 39
- Page 40
- Page 41
- Page 42
- Page 43
- Page 44
- Page 45
- Page 46
- Page 47
- Page 48
- Page 49
- Page 50
- Page 51
- Page 52
- Page 53
- Page 54
- Page 55
- Page 56
- Page 57
- Page 58
- Page 59
- Page 60
- Page 61
- Page 62
- Page 63
- Page 64
- Page 65
- Page 66
- Page 67
- Page 68
- Page 69
- Page 70
- Page 71
- Page 72
- Page 73
- Page 74
- Page 75
- Page 76 (reading here)
- Page 77
- Page 78
- Page 82
- Page 83
- Page 84
- Page 85
- Page 86
- Page 87
- Page 88
- Page 89
- Page 90
- Page 91
- Page 92
- Page 93
- Page 94
- Page 95
- Page 96
- Page 97
- Page 98